Tafeltennistafel speeltuin geïnstalleerd

Een klein jaar geleden won Speeltuinvereniging De Robbedoes bij een sponsoractie van de Coop een bedrag van 545 euro. Destijds dacht het bestuur hiermee een loopton te zullen financieren; leuk voor kinderen van 6 t/m 12 jaar. Uiteindelijk is er gekozen voor een degelijke tafeltennistafel, omdat daar een grotere doelgroep voor is. Nadat de levering enkele keren was uitgesteld, werd deze nèt voor de zomervakantie geplaatst. Jacqueline de Voogel, voorzitter van de speeltuinvereniging vertelt: 
“Van het sponsorgeld en de contributie van onze 250 leden hebben we de tafeltennistafel via de gemeente besteld. Dan weet je namelijk zeker dat je speelapparatuur hebt die aan de wettelijke veiligheidseisen voldoet. Het bestuur heeft begin mei de plaats uitgegraven waar de tafeltennistafel – met een totaalgewicht van 1900 kilo, red. – moest komen. Het zand werd vervolgens beschikbaar gesteld door Van den Dool, de tegels kwamen van Van Ooijen en het straatje is gelegd door Van Dommelen. En nu maar hopen dat er van de tafeltennistafel veel gebruik zal worden gemaakt!”

Foto: Jacqueline de Voogel

Jurrie Groenendijks eindstage in Australië

Oud-Zegvelder Jurrie Groenendijk (23), die tot voor kort de HBO opleiding Sportmanagement volgde aan de Hanzehogeschool in Groningen, kreeg aan het begin van dit kalenderjaar de kans om voor zijn afstudeerstage naar Melbourne, Australië te gaan. Een kans die hij met beide handen aangreep. 

Jurrie vertelt hierover: “Deze studie leidt je op tot manager in de sport. Dat kan van alles zijn: van manager van een fitnesscentrum tot beleidsmedewerker bij een gemeentelijke instelling. Het is geen praktische, lichamelijke sportopleiding, maar meer een managementopleiding met een sporttintje. Ik wilde al heel graag naar het buitenland. Tijdens de studie is dat natuurlijk ideaal: het kost je geen tijd en het is natuurlijk geweldig om binnen je studie een tijdje in het buitenland te zijn. Een medestudent vond dat ook, dus besloten we het samen te proberen. Al snel bleek het gemakkelijker gezegd dan gedaan. De Verenigde Staten en Australië zijn echte sportlanden en hadden daarom onze voorkeur. Via contacten die we via school hadden zijn we in contact gekomen met een Nederlander die een sportmanagementbureau in Melbourne leidt. Hem hebben we in Stockholm op een congres ontmoet en zo zijn we uiteindelijk in Australië terechtgekomen. Het ging om een afstudeerstage van vijf maanden. Omdat de hogeschool ook erg blij was dat we naar Australië konden, is de opdracht enigszins aangepast. Zo heb ik voor 50% colleges gevolgd, dat wil zeggen een uur of vier per week met de zelfstudie die daar bij hoort. Dit was om een idee te krijgen van hoe het is om in Australië Sportmanagement te studeren. We hebben daar ook een verslag over geschreven. Bovendien hebben we een structurele samenwerking tussen onze opleiding en La Trobe University in Melbourne geregeld. De echte opdracht waar ik ongeveer dertig uur per week aan besteedde was het doen van literatuuronderzoek op verschillende onderwerpen binnen sportmanagement, bijvoorbeeld sportsponsoring. Wat is de historie, wat zijn theorieën, hoe wordt het uitgeoefend, maar vooral: wat betekenen de huidige ontwikkelingen voor de toekomst. Het was heel leuk en interessant om op een Australische universiteit mee te lopen. Het is zo anders dan hier. Je woont op een gigantische campus met 20.000 studenten. Het is een dorp dat twee keer groter is dan Zegveld. Met parken, winkels, sportvelden en natuurlijk een grote kroeg. Uiteindelijk ben ik daar van 1 februari tot 1 juli voor mijn opleiding geweest. De contacten met het thuisfront verliepen goed. Via de telefoon was het zeer goedkoop, dus er werd regelmatig gebeld. Vooral met mijn vriendin, natuurlijk. Verder stuurde ik regelmatig een e-mail naar alle geïnteresseerden met de ontwikkelingen. Van school hadden we een webcam meegekregen voor contact met de opleiding. Die camera heb ik overigens ook wel eens gebruikt voor privé dingen. Even met beeld erbij chatten met mijn vriendin. Of een filmpje maken voor bijvoorbeeld moederdag en dat per mail versturen. Misschien een leuke anekdote: wat daar heel bijzonder was, was het EK voetbal. Er was een Holland House gemaakt in een kroeg in Melbourne waar de wedstrijden van Nederland op een groot scherm te zien waren. Door het tijdverschil werden de wedstrijden live om 4.45 uur in de morgen vertoond. Dat was af en toe wel afzien, maar heel gaaf dat er op zo’n morgen/nacht meer dan honderd Nederlandse Australiërs of Australische Nederlanders daarheen kwamen. Dat was dan inclusief het Wilhelmus en alles wat er bij hoort.

Met deze eindstage ben ik hier in Nederland afgestudeerd. Het eindgesprek heeft via de webcam plaats gevonden en het eindresultaat was een 9. Het cijfer bestond uit het verslag, de kwaliteit van de stage en het eindgesprek. Ja, het was mooi in Australië, maar mooie dingen kosten geld. Het heeft me erg veel geld gekost en dat wil ik graag eerst terug betalen her en der. Daarom ga ik nu een jaar werken. Ik hoop dat dat lukt in de sport, maar het is erg moeilijk. Volgend jaar wil ik dan graag nog verder studeren op de universiteit. Even kijken hoe het loopt, want op dit moment werk ik nog bij de Boerinn in Kamerik, waar ik de polder in het groene hart weer leer waarderen!”

Coop ondersteunt publieksactie van de Zonnebloem 

Nationale vereniging de Zonnebloem heeft een nieuwe manier gevonden om € 14 miljoen bij elkaar te krijgen, namelijk door het doneren van statiegeld via de flessenautomaat. Dit bedrag is nodig om het bijna twintig jaar oude vakantieschip, waarmee ernstig zieke en gehandicapte mensen georganiseerde vaarvakanties houden, te kunnen vervangen. Voor dit doel zijn eind juli bij de keten van Coop supermarkten de Tomra flessenautomaten omgebouwd, waarna met een druk op de gele knop het statiegeld gedoneerd kan worden. De groene knop geeft nog steeds een statiegeldbonnetje dat bij de kassa ingeleverd kan worden. Toch wordt er volgens Piet Bremmer, bedrijfsleider van de Zegveldse Coop, goed gebruik gemaakt van de gele donatieknop. “Gemiddeld wordt er per week via onze flessenautomaat € 50,-- gedoneerd aan de Zonnebloem. Uitgerekend tot en met week 34, hebben de Coop vestigingen in totaal zo’n € 45.000,-- opgehaald. Als er straks genoeg geld is voor het nieuwe schip, dan kan de flessenautomaat, die door de leverancier gratis is omgebouwd, gemakkelijk voor een ander goed doel gebruikt worden. Overigens loopt ook nog de actie voor stichting Ontmoeting. Als u hieraan wilt geven, dan kunt u uw statiegeldbonnetjes (groene knop!) in het kistje deponeren dat op de flessenautomaat staat.”

Korte terugblik op expositie SWO 

Voor degenen die het hebben gemist: in de zomervakantie heeft de Stichting Welzijn Ouderen vanwege haar 15-jarige bestaan een expositie gehouden in bibliotheek de Omslag, met daarin de kunstzinnige uitingen van de teken- en handwerk- en pergamanogroep. Namens de tekenaren (op dit moment alleen mannen) hing begeleider Arie Vink de collectie op. Een keuze uit de handwerkjes van de afgelopen periode werd in de vitrinekast geplaatst door Ineke van Leeuwen, die samen met Wil van Veen de coördinatie heeft over de handwerkgroep (die nog steeds uit alleen dames bestaat). De gevarieerde expositie was beslist de moeite van het bekijken waard. Voor degenen die de jubileumtentoonstelling inderdaad hebben gemist: wellicht kunt u eens een keertje bij een ‘les’ meekijken. Voor de dagen en tijden zie elders in deze Berichtgever.

Op dit moment exposeert in de Omslag Kameriker Kees van den Hurk met keramiek en zijn dorpsgenoot Peter van Zanten met aquarellen.

Jubileum de Omslag uitgebreid gevierd

Op zaterdag 4 september werd op ludieke wijze gevierd dat bibliotheek de Omslag die maand 25 jaar bestond. Al eerder was er een wedstrijd uitgeschreven om de mooiste felicitatiekaart in de bieb te krijgen. Ook mocht men zich melden als hij of zij iets wist met het getal 25. De ontknoping hiervan vond om 15.30 uur plaats in de bibliotheek, maar ’s morgens begonnen de festiviteiten eerst met de vreemd uitgedoste Nico, die door de winkelstraat liep met zijn kliko. Gekleed als zwerver was hij gedurende anderhalf uur druk bezig aan nietsvermoedende passanten het belang van ‘riesaikele’ uit te leggen. Nico, die in het echt Hilbert Geerling heet, trad ’s middags ook nog op voor kinderen met zijn goochelacts. Hierbij had hij zogenaamd een tijger in de kooi en bediende hij met twee jeugdige assistentes een miniatuur uitvoering van een snoepjesfabriek. Zoals uit zijn website www.hilbertgeerling.nl blijkt, is Hilbert drievoudig Nederlands Kampioen Goochelen voor Kinderen, maar ook volwassenen wist hij te boeien met zijn korte acts die hij dan om 15.30 uur voor genodigden deed. De truc waarbij een verscheurd papieren zakdoekje met behulp van wat keukenzout weer heel werd, zou hij voor deze besloten kring wel even uitleggen. Hiervoor had hij biebmedewerkster Dini Methorst uitgenodigd, om alle handelingen tegelijk met hem te verrichten. Iedereen snapte wel dat je voor deze truc een kapot en een heel zakdoekje moest hebben. Maar net toen het publiek dacht het foefje door te hebben, stond Dini met twee kapotte zakdoekjes in haar handen en Hilbert met twee hele. Dini moest erkennen niets van deze verwisseling gemerkt te hebben. En zo had de goochelaar toch nog het publiek, dat er met zijn neus bovenop zat, beetgehad. Hierna maakte hij plaats voor ‘ceremoniemeester’ Lia Westerveld die Ada Hoogerbrugge feliciteerde met het maken van de mooiste felicitatiekaart, een driedimensionaal drieluik. Verder bleken er heel wat meldingen gemaakt te zijn van mensen die op de 25e van de maand jarig zijn, of op huisnummer 25 wonen. Joke Ton werd in het zonnetje gezet omdat ze al 25 jaar bij de bieb werkzaam is en de tuindervereniging omdat deze net zolang als de bieb bestaat. Verder was er creatief omgesprongen met leeftijden, zoals kinderen in één gezin die samen de leeftijd van 25 hadden. Voor het overige werd er melding gemaakt van twee leden die ieder 25 jaar bij de bieb komen, Tom (5) die lidnummer 25 op zijn kaart heeft staan en schrijfster Daniëlle Steel die met 25 boeken in de Omslag vertegenwoordigd is. Na deze ontknoping dankte het bestuur van de jubilerende bieb speciaal de Rabo Klankbordgroep en het VSB fonds voor hun steun, waarna de genodigden met een presentje naar huis gingen.

Foto's: Dini Methorst

In memoriam: 
Siveo-oprichter Jan van den Hoeven

Als medeoprichter van één van de grootste verenigingen in Zegveld, kende bijna iedereen in ons dorp Jan van den Hoeven. Op 24 augustus is hij op 65-jarige leeftijd na een lang ziekbed overleden. Jans inbreng is altijd belangrijk geweest voor Siveo, maar andersom nam Siveo ook een belangrijke plaats in zijn leven in. Het leek een niet te scheiden combinatie te zijn. Dat wil zeggen: tot vorig jaar zomer, want toen moest Jan, met pijn in zijn hart, de beslissing nemen om te stoppen met het wedstrijdsecretariaat. De zorg voor zijn Annemarie noodzaakte hem daartoe. Dat zo kort hierna een definitief einde zou komen aan Jans enthousiaste aanwezigheid bij Siveo, had toen niemand kunnen vermoeden. Nog geen jaar geleden, op 7 november 2003, ontving hij uit handen van de heer Kooyman van de KNVB, district West 2, de hoogste onderscheiding voor zijn verdiensten voor het voetbal en zijn kwaliteiten als mens. Als voorbeeld van Jans lange staat van dienst sinds 1960 noemde Kooyman bij die gelegenheid de functies wedstrijdsecretaris, bestuurslid, consul voor de KNVB, jeugdleider, afgevaardigde vanuit het bestuur voor het 1e elftal en sinds 1983 erelid van de club. De mens Jan van den Hoeven werd door hem omschreven als positief, enthousiast en een grote inspirator, samengevat in de zin: “Als Jan je vroeg iets te doen, dan zei je niet zo gauw nee.” 
Veel leden van Siveo zullen Jan van den Hoeven in deze woorden herkennen en hem als zodanig blijven herinneren.

Nieuwe kapster stelt zich voor

Sinds 10 augustus heeft eigenaresse Mariska ten Den van Kapsalon Zegveld er een fulltime kracht bij. Dit is de 19-jarige Desirée Haverma, die net als haar nieuwe werkgeefster uit Mijdrecht komt. Mariska vertelt: “Els had haar baan opgezegd en ik stond voor de vraag of ik alleen verder zou gaan, of dat ik toch nog zou proberen om er iemand bij te krijgen. Via vrienden kende ik de ouders van Desirée en ik begreep dat zij het in haar kappersbaan niet naar haar zin had. Aan de kapsels van mijn vrienden te zien kon zij goed knippen, dus toen heb ik haar gevraagd.” Desirée vult aan: “Sinds mijn opleiding ben ik allround kapper, maar in de grote salon waar ik hiervoor vier jaar werkte had iedereen zijn eigen taak. Zo moest de een de klant wassen, de tweede ging knippen, waarna de derde afrekende. Op die manier bouw je geen contacten op en zie je nooit het eindresultaat. Ook zat overal een prijskaartje aan, tot een likje gel aan toe, terwijl ik dat als een stukje service zie. Toen Mariska mij vroeg om bij haar te komen werken, was ik daarom gelijk enthousiast. Toch ben ik eerst een keer na sluitingstijd in Zegveld wezen kijken. In mijn vorige baan waren er zeventien knipstoelen en hier maar drie; toch zag ik gelijk dat deze salon veel knusser was. Ik vind het namelijk leuker om te praten over iemands vakantie, dan dat ik in die tijd een nieuwe shampoo moet aanprijzen.” Waarna Mariska de nieuwe opzet van haar salon uitlegt: “Uiteindelijk hebben Desirée en ik hier straks ieder een eigen klantenkring. Juist doordat we negen van de tien keer samenwerken is dat geen probleem. En het grote voordeel is dat er veel sneller een afspraak gemaakt kan worden. De langere wachttijden die ik hiervoor wel eens had, moeten hiermee voorbij zijn!”

Desirée Haverma is rechts op de foto te zien.